"Panier i plis Watteau. Suknie królowej i Mme Pompadour." czyli moja pierwsza od wieków wizyta na Zamku Królewskim ;)

W ostatnią niedzielę, 24.11, wybrałam się do Zamku Królewskiego w Warszawie na jeden z wykładów z cyklu odbywającego się przy okazji wystawy o Marii Leszczyńskiej. Na wykład czatowałam od początków października, kiedy to na stronie Zamku pojawiła się o nim informacja. Miał on dotyczyć mody osiemnastowiecznej, ze szczególnym uwzględnieniem (jak zostało to uwzględnione w temacie) czasów Marii Leszczyńskiej jako królowej Francji.

Portret reprezentacyjny

Na początek zostały wyjaśnione niektóre terminy, jak np. pojawiający się w temacie panier (co to jest, chyba wszyscy tu wiemy;)), czy plis Watteau - o tym akurat nie wiedziałam: są to plisy (manteau) u góry pleców w sukni a la francaise. :) Dowiedziałam się również, że panier to po polsku rogówka (brakowało mi tego słowa!) oraz tego, że stays można po polsku nazwać kształcikiem, sznurówką, stanikiem lub po prostu gorsetem. Ciekawostką było również to, że opaska-na-szyję-naszyjnik-nie-wiem-jak-to-się-nazywa nagle zyskało imię: binda.

Binda na szyi Marii Antoniny

 

 

 

Nasłuchałam się anegdotek, jak to Maria Leszczyńska musiała mieć koło siebie po każdej stronie po wolnym taborecie, żeby jej damy dworu nie gniotły sukni siadając obok ;) i o tym, że kiedy szykowano jej wyprawę ślubną i przesłano pantofelek księżniczki do Paryża, aby miano skąd wziąć miarę na nowe , całe miasto opowiadało sobie, jaki to tani, biedny i nieelegancki bucik.

Następnie zostały omówione typy sukien:
- mantua
- robe volante
- robe a la francaise - po polsku roba manto
- poloneska
- suknia do jazdy konnej, przypominająca męskie szustokory (justaucorpsy; ta spolszczona nazwa jest świetna! :D)
- robe a l'anglaise
- strój polski - żupan
oraz caraco, czyli po polsku jupka.

Tyle zostało omówionych, a pani wykładowczyni nie pisnęła nawet słówkiem na temat tego, co mnie żywo interesowało - chemise a la reine i wczesnej regencji! No po prostu... A chemise była nawet na jednym obrazie w prezentacji pokazywanej podczas wykładu. Jestem zawiedziona. 
Moje zawiedzenie nie jest jednak wielkie. Bo wykład był naprawdę niezły, a prowadząca była ubrana w suknię wzorowaną na tej z portretu Anny Orzelskiej (nieślubnej córki Stanisława Augusta):

Suknia może nie była wierną kopią, a materiał nie był cudem włókienniczym, ale jednak wykład prowadzony przez osobę w stroju z epoki ma swój klimacik.;)

Poza tym, dowiedzenie się, że osiemnastowieczny bum pad nazywa się cul de Paris (czyli dosłownie paryski tyłek, jeśli ktoś nie zna francuskiego:D), suknia obszyta futrem stała się popularna dzięki Marii Leszczyńskiej i jej córkom, długa laska noszona przez kobiety to huletka, a Maria L. lubiła się przebierać za zakonnicę też ma swoją wartość. :P

Samą wystawę "Wersal Marii Leszczyńskiej. Sztuka dworska we Francji XVIII w." obejrzałam w dość szybkim tempie (wykład się przedłużył, a ja się spieszyłam). Poza tym, nie jest ona zbyt wielka. Spora część eksponatów jest wypożyczona z Wersalu (jak nie wszystkie). W znacznej części wystawa składa się z obrazów, ale można tam również zobaczyć torebki - sakiewki - jałmużniczki królowej Marii i jej córek, jakieś zestawy do gier towarzyskich, o ile się nie mylę, a także próbki materiałów (!!!) do sukien królowej.

Rozpisałam się. Na koniec chcę tylko jeszcze dodać, że od niedzieli wiem również, jak się dygało w XVIII wieku. Chaos w tym moim poście jak nic. No ale trudno.;)

A bientot!